Op 1 januari 2010 overleed onze ondervoorzitter Marc Pletinckx-Swinnen na een moedige strijd die hij helaas verloor.
Onderstaande tekst vormt een compilatie van uitspraken of bedenkingen van de leden naar aanleiding van dit verlies. Als dankbetuiging en eerbetoon aan Marc willen wij deze tekst graag met u delen. Nieuw Leven zal immers nooit meer hetzelfde zijn zonder hem...

​

​

Marc en toneel.

Of beter, Marc was toneel. Een stuk Nieuw Leven.

Wij, het jonge geweld

zagen jou als een zeer lieve, vriendelijke man

met een warm karakter, een drijvende kracht.

Een onvervangbare schakel binnen Nieuw Leven.

Altijd bracht je plezier, altijd stak je de handen uit de mouwen,

altijd gaf je ons moed.

Ja, daarin was je goed, in het waarderen van jonge mensen,

in het waarderen van ons, ons steunen, ons aanmoedigen.

Je bent en blijft altijd een groot voorbeeld

voor alles in ons leven.

Op dat spoor willen en zullen wij altijd Nieuw Leven verder zetten.

Jij zal altijd in onze harten blijven.

Door de jaren heen hebben velen ontdekt dat Marc een doorzetter was.

Hij nam zijn verantwoordelijkheid, ging tot het uiterste voor de hele groep.

Hij was een vrolijke noot, een prachtig orkest dat we nog steeds kunnen horen.

Je behoorde tot K3, de K van kern, de manusjes van alles.

Een schouderklopje was voor jou genoeg om er steeds opnieuw voor te gaan!

Zo kreeg je respect van iedereen, ook ver buiten onze vereniging.

Ook voor hen was jouw ‘levensstuk’ veel te kort.

Marc voelde zich verantwoordelijk voor de groep

maar zijn gezin kwam altijd op de eerste plaats.

Ja, zo kenden we Marc, met heel zijn gezin, altijd daar waar het nodig was.

Fier, trots dat zijn kinderen in zijn voetsporen zouden treden,

hen steunend in alles wat ze deden.

Met zijn vrouw steeds aan zijn zijde, beide glunderend bij het zien van hun dochter op de planken,

beide stralend bij het luisteren naar het zangtalent van hun zoon.

Het zijn allemaal mooie woorden, maar de mooiste woorden kwamen van Marc zelf…

“Het doek is gevallen, de spots zijn gedoofd en het applaus uitgestorven.

En plots is het weer stil en kil in de Kring. Een lege zaal en scène,

een verlaten decor waar de meubeltjes niet meer staan.

Enkel een zetel en gordijnen vormen samen met de panelen de stille getuigen

van een fantastische productie die voor mij veel te snel en o zo abrupt eindigde.

Ik besefte plots, de planken zijn mijn passie.”

En ze zullen onze passie blijven, voor Marc.